خیال‌انگیز و جان‌پرور چو بوی گل سراپایی  /  نداری غیر از این عیبی که می‌دانی که زیبایی

من  از  دلبستگیهای  تو  با  آیینه  دانستم  /  که بر دیدار طاقت سوز خود عاشق‌تر از مایی

به شمع و ماه حاجت نیست بزم عاشقانت را  /  تو شمع مجلس‌افروزی تو ماه مجلس‌آرایی

منم ابر و تویی گلبن که می‌خندی چو می‌گریم  /  تویی مهر و منم اختر که می‌میرم چو می‌آیی

مراد  ما  نجویی  ورنه   رندان   هوس‌ جو  را  /   بهار   شادی‌انگیزی  حریف  باده  پیمایی

مه  روشن  میان  اختران  پنهان  نمی‌ماند  /  میان شاخه‌های گل مشو پنهان که پیدایی

کسی از داغ و درد من نپرسد تا نپرسی تو  /  دلی بر حال زار من نبخشد تا نبخشایی

مرا گفتی: که از پیر خرد پرسم علاج خود  /  خرد منع من از عشق تو فرماید چه فرمایی

من  آزرده‌دل   را کس  گره از کار  نگشاید  /  مگر ای اشک غم امشب تو از دل عقده بگشایی

در دام  حادثات ز کس  یاوری  مجوی  /  بگشا گره به همت مشکل گشای خویش

سعی طبیب، موجب درمان درد نیست  /  از خود طلب دوای دل مبتلای خویش

بر عزم خویش تکیه کن ار سالک رهی  /  واماند آن که تکیه کند برعصای خویش

گفت آهویی به شیر سگی در شکارگاه  /  چون گرم پویه دیدش اندر قفای خویش

کای خیره سر بگرد سمندم نمی رسی  /  رانی و گر چو برق به تک بادپای خویش

چون من پی رهایی خود می کنم تلاش  /  لیکن تو بهر خاطر فرمانروای خویش

با من  کجا   به پویه  برابر  شوی  از  آنک  /  تو بهر غیر پویی و من از برای خویش